Pepper, onze teckel

Pepper, onze teckel.

Pepper is de naam die hij kreeg van zijn vorige eigenaars: mijn vader en zijn echtgenote. Hoewel het best een leuke naam is, zouden we toch graag nog een geschiktere naam vinden waar we allemaal vrede mee hebben. Hij luistert naar zowat alles wat we hem noemen, dus we hebben nog tijd hihi. Bij Phlox duurde het 7 weken. Ik heb al vele uren besteed aan zoeken, maar nog steeds niets dat klikt van de eerste keer zoals met onze kattennamen. Sommige mensen weten direct hoe hun dier of kind gaat heten hè. Jaloers ben ik daarop, hihi.

Pepper was precies 17 maanden toen hij bij ons kwam. Mijn vader wist dat we besloten hadden een teckel te nemen. Hij had net pups en ik had hem al gevraagd of we er daar eentje van mochten hebben. Liever nog had ik er eentje opgevangen, zoals uit een asiel of een herplaatser of zittenblijver. Maar een puppy zien opgroeien heeft natuurlijk ook zijn charmes en voordelen. Mijn vader had nog niet gereageerd op mijn "aanvraag", dus ik wist tot die bewuste avond niet of we een pup van hem gingen krijgen of één in een asiel moesten gaan zoeken. Ik had al flink gezocht en al enkele teckels online gevonden. Maar wou niet afspreken om te gaan kijken tot ik antwoord kreeg van mijn vader. Plus dat de teckels die ik online gevonden had, kortharig waren en Karel liever een langharige had. Ik wist ook niet dat mijn vader nog een "herplaatser/zittenblijver" in zijn bezit had. Hij heeft Pepper zelf gekweekt en als pup was hij besteld door iemand, samen met een broer van hem. Maar toen hij oud genoeg was om het nest te verlaten, besloten die mensen dat ze hen niet wilden hebben. Zijn broer is trouwens ook pas enkele maanden geleden naar een eigen thuis gegaan.

Dus in theorie is Pepper wel een beetje een herplaatser, maar heeft geen "verleden" bij andere mensen omdat hij nog geweigerd werd voordat ze hem daadwerkelijk in huis namen.

Dit heeft natuurlijk een hoop voordelen! Hij is niet getraumatiseerd, hij is opgegroeid in een roedel in huis en heeft daar ook altijd verbleven tot hij bij ons kwam. Natuurlijk vind ik het spijtig dat ik de eerste 17 maanden van zijn leven gemist heb, maar ben al blij dat hij het tijdens dat deel van zijn leven goed gehad heeft! En we hadden het nu eenmaal pas de afgelopen maanden besloten, dus het had ook niet eerder gekund.

Aangezien mijn vader ons dus verraste met hem die maandagavond, waren we daar totaal niet op voorbereid. Mijn vader zelf had ook nergens aan gedacht hihi. Gelukkig had ik nog eten bewaard dat ik over had van Ynouschka. En had ik net die zaterdag een leiband gekocht! En als bench had ik die van Phlox gepland, aangezien hij die niet echt meer nodig heeft.

De eerste dagen was hij natuurlijk wat onwennig. Hoewel hij thuis gewend was in de bench te slapen, wou hij dat bij ons helemaal niet. (Enkel een paar uurtjes de eerste 2 nachten.) Maar ik besloot al snel dat we beter eerst aan onze relatie met hem zouden werken, en dat we de bench later terug kunnen introduceren.

Hij slaapt gewoon bij ons in bed en dat vind ik heerlijk. :-)

Hij heeft een heel lief en zachtaardig karakter. En hij is absoluut één van de mooiste teckels die ik ooit al zag! We waren al snel allemaal helemaal gek op hem! Hij luistert ook heel goed. In het begin moet je natuurlijk vaak herhalen en vooral consequent zijn. Als we een bepaald regel maar eventjes verwaarlozen, hervalt hij zo terug in oude gewoontes. Zo was het de eerste week met de kippen, cavia's en konijnen. Toen ik Cesar Millans methode toepaste, ging dat binnen enkele minuten fantastisch goed. Maar ik moest hem na enkele dagen er wel terug aan herinneren, want toen werd hij terug heviger in zijn gedrag naar die beestjes toe, tot zelfs terug een keer blaffen of janken tegen hen. Maar door te herhalen is hij ondertussen al 2 weken niet meer hervallen.

Zo ook tegenover de katten. In het begin blafte en jankte hij op hen, maar al na enkele dagen corrigeren deed hij dat niet meer. Hij gaat ook weg als ze grommen tegen hem.

Ik heb zelf veel meer te leren dan hij. Ik moet leren hoe ik hem dingen moet leren. Als we ergens kwamen met hem en hij begon te blaffen, dan zei ik direct tegen die mensen dat we hem nog maar net hebben en dat hij nog in training is. Maar eigenlijk ben IK nog in training hihi. Ik heb meer tijd nodig dan hij. Maar het betert elke week. Ik kan nu een hele les psychologie hier beginnen opschrijven, maar dat ga ik niet doen. :-)

Wanneer een eigenaar problemen heeft met zijn hond, zijn hond niet altijd luistert enz., ligt dit toch vaak aan het baasje. Ik heb dat uit eerste hand mogen ondervinden de afgelopen weken. Wanneer ik controle heb over mezelf, heb ik controle over de hond. Wanneer ik geen controle heb over mezelf, dan is de hond ook niet onder controle te krijgen. (Ondervond ik vroeger ook met mijn baby's & peuters trouwens!) Alles hangt af van de energie die je uitstraalt, net zoals Cesar Millan dat altijd zo mooi laat zien in zijn werkwijze. Mijn man en mijn derde dochter hebben evenwichtige controle over zichzelf en dus de juiste energie. Zij hebben dan ook snel controle over de hond, wanneer zij met hem werken. Mijn man heeft spijtig genoeg niet veel tijd daarvoor, maar mijn dochter doet daar dus echt goed haar best in en helpt ons gezin zo heel goed. De rest van ons heeft nog veel werk met zichzelf. Soms lukt het me wel, maar andere dagen ben ik helemaal uit mijn evenwicht en dat merk je dan direct aan de hond. Maar onze derde dochter heeft al door dat wanneer het met mij en haar zussen niet goed lukt, zij maar gauw even moet doen wat er op dat moment nodig is met de hond.

De eerste 2 weken waren dus chaotisch. Ik leerde al snel dat de programma's zien van Cesar en zijn boek lezen, één ding is en alles toepassen een ander. Zijn laatste nieuwe boek en de bijbehorende tv-reeks "leader of the pack" blijkt wel een superhulp te zijn. Gelukkig had ik van het begin besloten die afleveringen op mijn computer over te nemen en te bewaren. Ik had ze aandachtig bekeken voor we een hond hadden, maar aangezien het niet goed lukte, besloot ik op een nacht enkele afleveringen opnieuw te bekijken. En dan specifiek die waarvan ik me herinnerde dat er precies de problemen in voorkwamen die ik nu ervoer. Na enkele keren opnieuw dezelfde stukjes te hebben bestudeerd die nacht en hoe Cesar het exact aanpakte, ben ik de volgende dag precies hetzelfde gaan toepassen met Pepper. Ik kon mijn ogen niet geloven en kon wel huilen van blijdschap: het werkte! Wat ik al elke dag probeerde met hem, lukte nu opeens door het juist te doen!

De eerste dagen toen we met hem met de bal speelden, bracht hij die elke keer netjes terug. Maar daarna al snel niet meer. Het werd zelfs elke dag erger: eerst moesten we de hele tuin achter hem aanrennen, en op den duur ook nog losrukken uit zijn bek. Ik had er niets anders op gevonden om hem dan af te leiden met een andere (piepende) bal, waardoor hij de ene dan losliet. Dat had ik ook in Cesars programma gezien. Maar verder dan dat geraakte ik niet. En het voelde ook niet juist verder. Ik had de hele tijd het gevoel dat hij controle had over het spel, wat dus al fout is om te beginnen. Dus na het bestuderen van dat programma waar die tijdelijke oplossing in kwam van het ene speeltje loskrijgen door een ander aan te bieden, maar dan nu ook wetende wat ik DAARNA moest doen, ging ik de volgende dag er met nieuwe moed tegenaan en het lukte al heel snel!

Eerst moest ik de bal opeisen. Ik legde hem neer en Pepper moest er afblijven, zolang als ik wil. Voor eeuwig zelfs hihi. Hij werd in het begin ook steeds opgewonden van piepgeluidjes. En natuurlijk vind je dat dan grappig en stimuleer je dat nog meer. Maar dat heeft net het verkeerde effect! Wat ik dan ook ondervond en waardoor ik dus op het einde helemaal geen controle meer over hem had. Dus nu moest ik oefenen met hem dat hij kalm en onderdanig bleef ONDANKS het piepgeluidje van een speeltje. Wel, zodra ik de bal opgeëist had en hij die niet meer probeerde te pakken, mocht ik dat ding laten piepen zoveel ik wou. Hij bleef rustig zitten wachten! Ik mag de bal pas voor hem weggooien als hij kalm en onderdanig zit en op mijn ogen let en niet op de bal. Zijn staart moet gewoon op de grond liggen en mag niet aan het kwispelen zijn. Hij brengt hem nu zelfs soms al terug naar mij. Hij is nog erg gek op bijten erin tot het ding morsdood is, voor de zoveelste keer. Hij gaat niet meer lopen, ik kan de bal nu steeds zonder problemen te pakken krijgen, maar hij komt hem dus niet altijd brengen omdat hij er per se eerst nog zoveel mogelijk op moet bijten. Aangezien hij veel energie heeft en zoveel keer na elkaar de bal gaan halen (wat hij overigens erg leuk vindt) en terugbrengen dus een ideaal energie-afdrijf-spel is, ga ik hier zeker met hem aan blijven werken.

En zo geraken we waar we willen zijn, stap voor stap. Het is magnifiek om te zien hoe veel leuker en anders alles gaat als je gewoon Cesars technieken toepast! Dat is nu de eerste keer dat ik dit bewust doe. Mijn barzois waren steeds lage-energie-honden. Dit is mijn eerste hoge-energie-hond. Hij is inderdaad een stuk gehoorzamer en aangenamer om mee te werken als hij zijn energie op tijd overvloedig kwijt kan. En hem van zijn overtollige energie afhelpen, is met de juiste methode veel leuker en lang niet zo belastend en pijnlijk als wanneer je dit moet doen zonder controle te hebben. (Zoals zelf achter hem aan moeten gaan om de bal terug te krijgen en los te wrikken uit zijn bek en je schouders uit de kom laten sleuren tijdens het wandelen hihi.)

Mijn gebrek aan controle uit zich inderdaad ook in het wandelen met hem. Hij weegt maar 5,5 kilo, maar slaagt erin een vrouw van over de 100 kilo voort te sleuren en zere schouders te bezorgen tot zelfs enkele dagen nadien! Mijn derde dochter daarentegen slaagt erin om hem rustig naast haar te laten lopen, zonder gesleur. 

Dus ja, ik heb nog veel te leren. Mijn barzois sleurden mij nooit voort. Maar zij hadden dan ook niet zo hoog energieniveau als dit kleine dwergteckeltje! Bij hem moet je echt wel de regels toepassen en consequent zijn. Zelf in balans zijn is dus erg belangrijk en dit is absoluut niet mijn sterkste kant, dus daar werk ik nu aan.

Met hapjes kan ik hem ook al niet verleiden, heb ik ondervonden. Hij is niet zo op eten ingesteld. Heb zelfs al kaas geprobeerd om hem terug te lokken met de bal! Maar ook dat werkte niet. Dus in zijn geval gaat alles volledig afhangen van wat we uitstralen. Maar dat werkt dus, indien juist toegepast. En ik vermoed dat de rustigere energie van een windhond ook wel een handje gaat helpen. :-)

Ik verheug me er al echt op om er straks een windhond bij te hebben en met hen samen te werken!