Het stappenplan

Het stappenplan.

Ik heb onze 5 kids al goed voorbereid. Dat ze nog een tijdje geduld moeten hebben, dat hij eerst helemaal met rust gelaten moet worden en dat ze hem de eerste tijd misschien nog niet zullen kunnen aaien. Dat hij veel tijd gaat nodig hebben om te wennen en dat het misschien zelfs enkele weken of maanden kan duren voor hij zich helemaal gaat kunnen ontspannen en vrij voelen. Dat het vooral belangrijk is dat we zijn ritme en wensen volgen i.v.m. de hoeveelheid aandacht en contact hij wil. Dat we, als we nu allemaal goed ons best doen om met zijn huidige behoeften rekening te houden, hij ons later veel liefde en plezier terug gaat geven.

Ik ga hem gewoon goed observeren en alles met stapjes doen. Ik heb begrepen dat hij het beste in een bench kan starten. Ons huis is erg groot van oppervlakte en dat is voor zo'n kat erg akelig als hij daar nog niet mee bekend is. Dan kan er overal gevaar zitten in zijn ogen en dan zou hij zich dus constant wegsteken. Vanwege zijn schuwheid zal hij niet snel geneigd zijn op onderzoek uit te gaan. Er zijn katten die zo maanden zichzelf onder een bed, bank of kast wegsteken. Dat zou het veel moeilijker maken voor ons om zijn vertrouwen te winnen en hem te helpen.

Maar in een bedekte bench zou hij zich een stuk veiliger moeten voelen dus. Die bench komt in onze slaapkamer, zodat hij toch aan ons kan wennen en niet alleen moet zijn. Want hij is nog nooit in zijn leven alleen geweest hè, altijd tussen andere katten geweest.

Van daaruit gaan we dan stapsgewijze verder werken met hem. De bench komt op mijn bureau tegen de muur, met een deken erover, zodanig dat enkel de voorkant open blijft. Zo zit hij op een aangenamere hoogte en komen wij minder overweldigend over als we hem benaderen of voorbij lopen. Door mijn ziekte (fibromyalgie) werk ik veel vanuit mijn bed, dus hij zal me vaak zien en zo goed aan mij kunnen wennen. Onze kinderen krijgen allen huisonderwijs en zijn daarom ook veel thuis. Ook hen zal hij dus regelmatig zien verschijnen en horen. Mijn kids en ik hebben geregeld urenlange gesprekken hier in mijn bed, dus aan onze stemmen zal hij ook snel gewend zijn. Mijn lief ventje snurkt flink 's nachts, dus misschien krijgt hij dan wel het gevoel dat er nog ergens een kat ligt te spinnen? Hihihi.

Mijn ventje gaat morgen nog een verdieping in de bench maken, zodat hij 2 plekjes heeft om op te slapen, voor in 't geval hij liever niet naast zijn bak slaapt. Het is geen grote bench, want dat ding is natuurlijk niet bedoeld om een kat constant in op te sluiten. Maar voor hem is het nu in zijn situatie wel het beste hulpmiddel om zijn nieuwe leven mee te starten. Later mag hij gerust de bench blijven gebruiken als veilig slaapplekje, als hij dat zou willen.

De bedoeling is dan dat hij na een tijdje de hele kamer kan verkennen (naar het schijnt zou dit het beste 's nachts gaan als we slapen) en dan van hieruit zo steeds wat verder buiten onze slaapkamerdeur. Eventueel vanuit de gesloten bench dan eerst, zodat hij niet direct ergens onder verdwijnt, maar echt de omgeving kan verkennen allereerst met zijn ogen en oren. Hem loslaten in het gehele huis zou ik liever uitstellen tot hij mij, ons of één van ons al wat meer vertrouwt. Ik wil gewoon proberen te voorkomen dat hij ergens lange tijd in angst onder een meubelstuk moet bivakkeren. Eerst aan zijn vertrouwen werken en dan de rest. Als het allemaal op zijn tempo kan gaan, dat komt dat dik in orde. Mij maakt het niet uit hoe lang dit duurt, beter te lang dan te kort. Nadien gaan we eens zoveel plezier van hem hebben en kan hij tenminste echt vrij en gelukkig zijn!

De eerste ontmoeting

De eerste ontmoeting.

De ontmoeting ging ook fantastisch. Yana (mijn tweede dochter) heeft hem veel en lang mogen aaien. Zelfs de opvangmama stond versteld. Het klikte, de opvangmama was echt tevreden. Ze begreep al snel dat wij bereid zijn veel liefde, tijd, geduld en moeite in hem te steken, net wat hij nodig heeft. Ik had dat allemaal niet verwacht en was me er ook van bewust dat zij erover mocht beslissen of de kat voor ons was of niet. Wist ook op dat moment nog niet dat ze al aan de telefoon vond dat we wel klonken als een ideaal gezin voor de kat. Ik kon me totaal niet indenken hoe we een goede indruk konden maken op een schuwe kat... We hebben daar anderhalf uur geweest. Waarvan de meeste tijd aaiende is doorgebracht! Hij liet het gewoon toe. En spinnen dat hij deed! Ongelooflijk! Ook Karel (mijn ventje) vond het een fantastische kat. Dat hij hem mooi vond, dat wist ik al, hij heeft hem zelf mee gekozen op de site hihi. Maar hij vond hem ook heel lief en tof. Hij heeft ook unieke trekjes, merkten we al snel hihi. Echt super. We willen hem absoluut allemaal een goede thuis geven en gelukkig maken.

Ik was zo overdonderd en onder de indruk van alles dat ik spijtig genoeg geen foto's heb getrokken. (Ja, inderdaad, ik die altijd overal met het fototoestel rondloop alsof het aan mijn handen vastgegroeid is...)

En toen kregen we daar ter plaatse al het nieuws dat we hem mochten hebben en dat we hem maandag al mochten komen halen! En dit alleen omdat hij nog gechipt moest worden hihi. Als hij dus al gechipt was geweest, hadden we hem waarschijnlijk nog sneller mee gehad. Maar zo was het juist goed, want dan hadden wij nog de tijd om al zijn spullen klaar te zetten en eten voor hem te kopen.

En nu heb ik ook nog research kunnen doen. Want ja, ik was niet voorbereid op zijn situatie natuurlijk, ik ken hem nog maar van vrijdag. Zo'n adoptiekat kan vanalles hebben meegemaakt hè, dat weet je van te voren niet. Zijn verhaal is gelukkig bijna volledig vanaf zijn kittentijd te achterhalen, dus dat maakt het een stuk makkelijker om hem juist te begeleiden en te helpen. Dus een flinke portie kattenpsychologie bestudeerd dit weekend en morgen nog wat spullen bij gaan kopen (want nu weet ik beter wat hij nodig heeft) plus eten enz. En dan gaan we hem morgenavond halen! WAUW! We zijn zoooooo blij! En zijn lieve opvangmama ook!

De kinderen zijn natuurlijk superbenieuwd en opgewonden!

De afspraak

De afspraak.

Zaterdagmiddag belde de opvangmama ons al op. Aangezien zij al meer dan een half jaar voor de kat zorgt, kon zij me het beste vertellen hoe het nu allemaal precies zat. Ik begreep al snel dat de kat niet per se schuw was door een trauma of zo, maar eerder doordat hij de kans nog niet had om zich wat meer te ontwikkelen op dat vlak. Met veel geduld en liefde en in de juiste omstandigheden zou dat wel beteren. Hij heeft gewoon meer persoonlijke aandacht nodig en dat is voor zijn huidige verzorgster niet zo eenvoudig, aangezien ze zelf al 12 katten en een hond heeft en ook nog gaat werken.

Ook was ze pas de afgelopen paar weken in de gelegenheid hem in huis wat meer los te laten en toen bemerkte ze al positieve vorderingen in zijn sociale gedrag. Voordien had hij altijd in de speciaal voor opvang bestemde kattenkamer geleefd met zijn zussen, dus nog niet gewend aan het echte huisleven. Hij wou nu wel geaaid worden, maar eigenlijk alleen maar op zijn vaste plekje: een hangmat aan een krabpaal.

Zijn favoriete plekje bij zijn opvanggezin / His favourite place at his foster home

Zoals ik al zei, ik vreesde dat we weinig kans zouden maken, maar toen ik de opvangmama vertelde over mijn dochter die we gingen meebrengen omdat zij zo'n goed contact met dieren heeft, leek dit haar wel echt gerust te stellen. We mochten komen zien! Ik kon mijn oren niet geloven! En nog wel diezelfde avond! Opeens ging het allemaal zo snel, wauw! Vrijdag de kat ontdekt op de site, de volgende avond al een ontmoeting!

De keuze

De keuze.

Diezelfde (vrijdag)avond nog keken we op de website bij de aangeboden adoptiekatten en er kwamen er 3 in aanmerking voor onze gezinssituatie. Nee, eigenlijk maar 2! Maar die derde was absoluut de mooiste en trok mij ook echt aan vanwege het probleem dat erbij vermeld stond: schuwheid. Was er zeker van dat we hem de liefde en zorg zouden kunnen geven die hij nodig had om van zijn probleem af te raken! Maar ik vreesde dat we net door zijn probleem misschien geen kans maakten om hem te krijgen. Ik liet mijn man nadien kijken en kiezen, en hij koos resoluut voor nr. 3... : de schuwe kat. Ok. Maar we moesten er dan dus rekening mee houden dat we deze kater misschien niet gingen krijgen. Hoewel ik vermoedde dat hij perfect kon zijn voor ons. Ik zou ook liever hem nemen dan die andere twee. Gewoonweg omdat die andere twee volgens mij veel meer kans hebben een thuis te vinden dan hij, omdat zij geen problemen hadden.  Dus wij laten weten aan de Poezencentrale dat we een keuze gemaakt hadden en ze gingen ons laten terugbellen door degene waarbij hij in opvang zat. De man aan de telefoon herhaalde ook nog eens dat deze poes wat problemen heeft met schuwheid en of dat we dat hadden opgemerkt op de site. Maar dat houdt me dus inderdaad niet tegen. Ik heb zo al meerdere dieren gehad die in het begin zo waren, en nog veel erger zelfs, toen ze bij mij kwamen. We krijgen dat wel in orde. Mijn tweede dochter heeft net hetzelfde talent als ik: goed en snel contact met dieren kunnen leggen. Ze is gek op dieren. Ze heeft er ook veel geduld voor over. Dieren fladderen ook snel rond haar als ze ergens op bezoek is waar er zijn. En onze andere kinderen houden ook allemaal van dieren. Ze hebben van kindsbeen af geleerd om lief te zijn voor dieren en er goed voor te zorgen, en we hebben altijd dieren gehad, zowel binnen als buiten. Mijn derde dochter wil al vele jaren een poes. Dus voor haar is dit een droom die uitkomt!

Ik vind het wel een veel beter systeem, zo werken met opvanggezinnen. Dat is toch wel een stuk beter voor het welzijn van een dier dan in zo'n asiel zitten. Maar natuurlijk zijn opvanggezinnen niet zo makkelijk te vinden hè, dus ik begrijp wel dat er daardoor alsnog veel katten in een asiel terecht komen. Dat gaat niet anders. Nog altijd beter dan op straat, waar ze zich enkel voortplanten en er zo nog meer thuisloze katten bijkomen.

De benodigdheden

De benodigdheden.

Maar afgelopen vrijdag: EINDELIJK. We kwamen thuis met een bench, een reusachtige krabpaal, een nestje, een schapenvel, 2 kattenbakken, veel speeltjes, een halsbandje en een hangmatje om aan de radiator te hangen. Etensbakjes hadden we nog (zelfs nog van onze kat van 15 jaar geleden!). We moesten alleen nog eten kopen, maar daar wachtte ik liever mee tot we wisten wat voor een kat we gingen krijgen. Jonge katjes moeten ander eten hebben dan volwassen katten hè. Of misschien was hij of zij op een speciaal dieet enz.

Ik neem in het begin ook liever hetzelfde merk als het dier op dat moment gewoon is; hij of zij moet al genoeg veranderingen ondergaan door daar te worden weggehaald hè.

En zouden onze kinderen nu geloven dat er ECHT een kat gaat komen? :-)

Het poezenplan

Het poezenplan.

Ik kijk al wel eens graag naar van die dierenreddingsprogramma's. En hoe meer ik daar van zag door de jaren heen, hoe meer het verlangen in mij ontstond om onze volgende dieren ook op die manier te verkrijgen. Heb altijd al eens een dier uit een asiel willen "redden". Dus mijn vaste voornemen was om op die manier een kat een nieuw leven te geven bij ons. Ik onderzocht de mogelijkheden in onze streek en zo kwam ik bij de Poezencentrale te Mol uit. Toen onze hond stierf, ben ik al snel gaan kijken op de site. Er stonden er heel wat op en dan duikt dat probleem van moeten kiezen weer op hè. Moeilijk! Maar op dat moment konden we nog niet veel plannen, wou ik ook niet. Zat nog vol verdriet en daarbovenop werden we allemaal geveld door een zware griep.

Door nog andere omstandigheden konden we uiteindelijk pas eind februari ons "poezenplan" in werking zetten. De kinderen vonden het al die tijd allemaal niet zo geloofwaardig hihi. De hond was al een maand dood en nog geen poes of iets dat in die richting wees. Ik wou ondertussen wel dat het beestje zo snel mogelijk zou komen, want ik mis de hond vreselijk en het is hier maar stil als iedereen weg is, of 's nachts, als iedereen slaapt (ik ben een zeer moeilijke slaper en veel wakker 's nachts). Dus ik zag het wel zitten dat zo'n zacht lief hoopje knuffelbeest mij dan gezelschap houdt! Ik begon er echt naar te verlangen.

Ik had al tegen mijn ventje gezegd dat we al de nodige spullen konden gaan kopen, dan zouden de kinderen het wel gaan geloven. Maar hij moest natuurlijk ook tijd hebben hè.

Eindelijk was het dan zover, we gingen die zaterdagnamiddag gaan. Maar toen we belden om te horen tot hoe laat onze dierenwinkel open was, bleek dat die al dicht was om 3 uur! En 't was op dat moment al later. Weer niet gelukt. De uitdrukkingen op de gezichten van de kinderen zeiden me duidelijk: 'Natuurlijk niet, we hadden niet anders verwacht...' Ocharme hihi.

Waarom een blog over onze huisdieren

25/2/2013

Waarom een blog over onze huisdieren.

Dit is een volledig nieuw hoofdstuk in ons leven en ik zou daar toch graag wat van willen vastleggen om te delen met anderen.

We hadden altijd al huisdieren in het verleden (en hebben we nog op dit moment: konijn Leni en cavia Streepje), maar nu gaan we voor het eerst "officieel" adopteren en aangezien er minstens nog één adoptie gepland is in de toekomst (hond), wou ik toch graag onze ervaringen hiermee vastleggen.

Eigenlijk kun je gerust zeggen dat we in het verleden al verschillende huisdieren adopteerden. Maar nog nooit via een "officiële" organisatie. En ik weet nu al dat ik de volgende keer eerst eens in een asiel ga kijken voor een nieuw konijn of cavia, voordat ik naar de dierenmarkt of een kweker ga. Want tijdens mijn speurtocht naar een kat en een hond uit een asiel, kwam ik daar ook konijntjes en cavia's tegen!
Ik hoop eveneens met mijn blog anderen die graag een dier willen aanschaffen, aan te moedigen om eerst eens bij een dierenopvang/asiel te gaan kijken. Daar zitten zoveel dieren zonder thuis, dus zeker het overwegen waard voordat men naar een kweker stapt.
En er zitten daar heus niet enkel probleemgevallen. Trouwens, met de kennis die er tegenwoordig beschikbaar is, is er van de meeste "probleemgevallen" een leuk en aangenaam huisdier te maken. Kijk anders maar eens naar het werk en de programma's van Jackson Galaxy en Cesar Millan. :-)

Mijn eerste kat die ik 10 jaar gehad heb, kwam "aanlopen" in onze tuin. Heb ook nog een tijd de poezen van mijn zus overgenomen omdat haar man er allergisch voor was. Ook haar 2 parkieten nam ik in huis, waarvan er één meer dan 10 jaar mijn lieve vriendin is kunnen blijven. Een schat van een tam beestje, een albino.

Dan hebben we een oudere barzoipup (8 maanden)  in huis genomen die ik eigenlijk zo'n beetje uit de kennel van mijn vader "gered" heb. Dat wil zeggen, hij kon niets met die pup doen en hij had haar dus ook nog niet verkocht gekregen. En met mijn voorkeur voor zwarte dieren en meer specifiek voor barzois, was die beslissing snel genomen.

Op ons vorige adres kwam er ook een poes aangelopen. Maar zij was redelijk verwilderd en wou enkel eten. Na een tijdje mocht ik haar wel enkele seconden aaien, maar dat was het dan ook. Ze kwam dagelijks eten. Ze is wel afscheid komen nemen toen ze op het einde heel ziek was. Dat is de enige keer dat ze binnen is gekomen en zelfs tegen me komen liggen is en ik haar de hele tijd mocht aaien. Ze heeft ook constant gespind toen. Heb ze nadien nooit meer terug gezien. Dat wist ik ook op dat moment, ze zag er echt heel vuil (al de witte vlekken in haar vacht waren zwart) en slecht uit met ogen en neus vol snot. Ze kwam afscheid nemen, dat voelde ik gewoon. En sommigen zullen nu wel vragen, waarom ving ik haar dan niet om mee naar de arts te gaan? Wel, daar dacht ik toen gewoonweg niet aan. Ze was echt verwilderd en in het begin kwam ze bij ons aan met een (waarschijnlijk, volgens de dierenarts waar ik toen mee gebeld heb om raad) kwetsuur aan haar bekken, misschien zelfs gebroken. Haar achterste poten hingen er vreemd aan en ze sleepte zich meer voort dan dat ze liep, maar ik kreeg haar niet gepakt. Ze bleef wel smekend miauwen en week niet ver van onze achterdeur. Heb haar dan hondenbrokken gegeven (had op dat moment niets anders) en die at ze gulzig op. Ze leek echt uitgehongerd. Ze is dan vanachter in de tuin ergens op een veilig plekje gekropen en daar hebben we haar enkele weken eten en drinken gegeven tot ze hersteld was. En ze is dan blijven komen.

Een tijd voordat ze wegbleef (stierf volgens mij dus) was ze trouwens een kater beginnen meebrengen. Hij kwam niet zo vaak, kreeg ergens anders ook nog eten, vermoed ik. Hem mocht ik wel uitgebreider aaien. Maar niet lang nadat zij niet meer terug kwam, kwam ook hij een keer vuil en ziek aan. Heb ik ook nooit meer terug gezien.

Onze vorige hond (eveneens een barzoi), die 13 jaar lang bij ons is geweest en vorige maand (januari 2013) stierf, was toen, 13 jaar geleden, wel echt gepland. We hadden aan mijn vader laten weten dat we dit keer een zo jong mogelijke pup wilden en dat het terug een teefje moest zijn. Maar er viel niet echt te "kiezen", want toen hij dan een nest had, bleken er maar 2 teefjes bij te zijn en de ene was al direct besteld door iemand in Thailand. Dus bleef er maar één over en die was dan voor ons natuurlijk. Vond ik eigenlijk wel handig, want moeten kiezen tussen verschillende lieve pupjes, daar zou ik ook helemaal niet goed in zijn! En ze bleek duidelijk perfect bij ons gezin te passen, want we hebben 13 jaar lang van haar vriendschap kunnen genieten. Ze was een zegen voor ons, vanaf de eerste dag tot de allerlaatste!

Alle dieren die ik ooit had, waren schatten van beesten.
Ik heb altijd super kunnen opschieten met elk dier dat ik tegenkwam in mijn jeugd. Ben slechts één keer gebeten geweest omdat ik per ongeluk een hond pijn deed die mishandeld was geweest bij zijn vorige eigenaar. Waar ik me geen voorstelling van kon maken toen als kind, tot ik gebeten werd... (Heb er zelfs nog steeds de littekens van.) Heb daar wel veel van bijgeleerd! :-)

Verder hebben we 2 dwerggeitjes gehad. We hebben ze gaan halen toen we enkele weken getrouwd waren. Het waren al snel echt mijn kindjes. Ze volgden me overal, zo leuk! Ik ging zelfs met hen wandelen en later dan met de hond samen. Ze hebben bij ons gewoond tot ze stokoud waren, de lieve schatten. (En nee, niet in huis natuurlijk. Al hadden ze dat gerust gewild... hihi.)

Kippen, volièrevogels, vissen en duiven hebben we ook altijd gehad. Ook nog een tijdje grotere konijnen buiten, en fazanten zitten ook al heel wat jaartjes bij onze kippen nu.

En we hebben al verschillende dwergkonijntjes en cavia's in huis gehad.

Mijn absoluut favoriete dier is een hond, en dan bovenal een barzoi (Russische windhond). Maar een kat vind ik eigenlijk toch ook onmisbaar, net zoals een konijn. En een cavia kan ook zo lekker knorren als die content is hè, net zoals een contente spinnende kat. Pure zaligheid.

We hebben vele jaren aan een hoofdbaan gewoond, waar het verkeer regelmatig de snelheidslimiet overschreed. Ik zag het daar niet zitten om een kat te hebben. Er lagen er dan ook geregeld dood aan de kant van de weg.
De kinderen wilden dat natuurlijk wel heel graag. Toen we naar onze huidige woonst verhuisden, waren er natuurlijk nieuwe mogelijkheden. Een doodlopende straat, een rustige omgeving... De kat van onze buren werd 19 jaar! En die liep veel buiten.

Ik durfde niet meer aan een kat beginnen met onze bejaarde windhond. Ze heeft in haar leven 3 katten gegrepen (gelukkig allemaal overleefd maar wel serieus verwond), dus om haar nog op haar oude dag aan een kat te gaan laten wennen, dat zag ik niet zitten. Ik heb vroeger wel altijd gezegd, dat als we ooit nog een hond zouden nemen, dit tezamen met een kat zou moeten. Zodat ze daar van het begin af aan gewoon aan is.

Voor nu had ik onze kinderen alvast beloofd, toen we hier kwamen wonen, dat we een kat zouden nemen nadat onze hond gestorven zou zijn. En zo komen we dus nu aan het begin van ons nieuw hoofdstuk!