Waarom een blog over onze huisdieren

25/2/2013

Waarom een blog over onze huisdieren.

Dit is een volledig nieuw hoofdstuk in ons leven en ik zou daar toch graag wat van willen vastleggen om te delen met anderen.

We hadden altijd al huisdieren in het verleden (en hebben we nog op dit moment: konijn Leni en cavia Streepje), maar nu gaan we voor het eerst "officieel" adopteren en aangezien er minstens nog één adoptie gepland is in de toekomst (hond), wou ik toch graag onze ervaringen hiermee vastleggen.

Eigenlijk kun je gerust zeggen dat we in het verleden al verschillende huisdieren adopteerden. Maar nog nooit via een "officiële" organisatie. En ik weet nu al dat ik de volgende keer eerst eens in een asiel ga kijken voor een nieuw konijn of cavia, voordat ik naar de dierenmarkt of een kweker ga. Want tijdens mijn speurtocht naar een kat en een hond uit een asiel, kwam ik daar ook konijntjes en cavia's tegen!
Ik hoop eveneens met mijn blog anderen die graag een dier willen aanschaffen, aan te moedigen om eerst eens bij een dierenopvang/asiel te gaan kijken. Daar zitten zoveel dieren zonder thuis, dus zeker het overwegen waard voordat men naar een kweker stapt.
En er zitten daar heus niet enkel probleemgevallen. Trouwens, met de kennis die er tegenwoordig beschikbaar is, is er van de meeste "probleemgevallen" een leuk en aangenaam huisdier te maken. Kijk anders maar eens naar het werk en de programma's van Jackson Galaxy en Cesar Millan. :-)

Mijn eerste kat die ik 10 jaar gehad heb, kwam "aanlopen" in onze tuin. Heb ook nog een tijd de poezen van mijn zus overgenomen omdat haar man er allergisch voor was. Ook haar 2 parkieten nam ik in huis, waarvan er één meer dan 10 jaar mijn lieve vriendin is kunnen blijven. Een schat van een tam beestje, een albino.

Dan hebben we een oudere barzoipup (8 maanden)  in huis genomen die ik eigenlijk zo'n beetje uit de kennel van mijn vader "gered" heb. Dat wil zeggen, hij kon niets met die pup doen en hij had haar dus ook nog niet verkocht gekregen. En met mijn voorkeur voor zwarte dieren en meer specifiek voor barzois, was die beslissing snel genomen.

Op ons vorige adres kwam er ook een poes aangelopen. Maar zij was redelijk verwilderd en wou enkel eten. Na een tijdje mocht ik haar wel enkele seconden aaien, maar dat was het dan ook. Ze kwam dagelijks eten. Ze is wel afscheid komen nemen toen ze op het einde heel ziek was. Dat is de enige keer dat ze binnen is gekomen en zelfs tegen me komen liggen is en ik haar de hele tijd mocht aaien. Ze heeft ook constant gespind toen. Heb ze nadien nooit meer terug gezien. Dat wist ik ook op dat moment, ze zag er echt heel vuil (al de witte vlekken in haar vacht waren zwart) en slecht uit met ogen en neus vol snot. Ze kwam afscheid nemen, dat voelde ik gewoon. En sommigen zullen nu wel vragen, waarom ving ik haar dan niet om mee naar de arts te gaan? Wel, daar dacht ik toen gewoonweg niet aan. Ze was echt verwilderd en in het begin kwam ze bij ons aan met een (waarschijnlijk, volgens de dierenarts waar ik toen mee gebeld heb om raad) kwetsuur aan haar bekken, misschien zelfs gebroken. Haar achterste poten hingen er vreemd aan en ze sleepte zich meer voort dan dat ze liep, maar ik kreeg haar niet gepakt. Ze bleef wel smekend miauwen en week niet ver van onze achterdeur. Heb haar dan hondenbrokken gegeven (had op dat moment niets anders) en die at ze gulzig op. Ze leek echt uitgehongerd. Ze is dan vanachter in de tuin ergens op een veilig plekje gekropen en daar hebben we haar enkele weken eten en drinken gegeven tot ze hersteld was. En ze is dan blijven komen.

Een tijd voordat ze wegbleef (stierf volgens mij dus) was ze trouwens een kater beginnen meebrengen. Hij kwam niet zo vaak, kreeg ergens anders ook nog eten, vermoed ik. Hem mocht ik wel uitgebreider aaien. Maar niet lang nadat zij niet meer terug kwam, kwam ook hij een keer vuil en ziek aan. Heb ik ook nooit meer terug gezien.

Onze vorige hond (eveneens een barzoi), die 13 jaar lang bij ons is geweest en vorige maand (januari 2013) stierf, was toen, 13 jaar geleden, wel echt gepland. We hadden aan mijn vader laten weten dat we dit keer een zo jong mogelijke pup wilden en dat het terug een teefje moest zijn. Maar er viel niet echt te "kiezen", want toen hij dan een nest had, bleken er maar 2 teefjes bij te zijn en de ene was al direct besteld door iemand in Thailand. Dus bleef er maar één over en die was dan voor ons natuurlijk. Vond ik eigenlijk wel handig, want moeten kiezen tussen verschillende lieve pupjes, daar zou ik ook helemaal niet goed in zijn! En ze bleek duidelijk perfect bij ons gezin te passen, want we hebben 13 jaar lang van haar vriendschap kunnen genieten. Ze was een zegen voor ons, vanaf de eerste dag tot de allerlaatste!

Alle dieren die ik ooit had, waren schatten van beesten.
Ik heb altijd super kunnen opschieten met elk dier dat ik tegenkwam in mijn jeugd. Ben slechts één keer gebeten geweest omdat ik per ongeluk een hond pijn deed die mishandeld was geweest bij zijn vorige eigenaar. Waar ik me geen voorstelling van kon maken toen als kind, tot ik gebeten werd... (Heb er zelfs nog steeds de littekens van.) Heb daar wel veel van bijgeleerd! :-)

Verder hebben we 2 dwerggeitjes gehad. We hebben ze gaan halen toen we enkele weken getrouwd waren. Het waren al snel echt mijn kindjes. Ze volgden me overal, zo leuk! Ik ging zelfs met hen wandelen en later dan met de hond samen. Ze hebben bij ons gewoond tot ze stokoud waren, de lieve schatten. (En nee, niet in huis natuurlijk. Al hadden ze dat gerust gewild... hihi.)

Kippen, volièrevogels, vissen en duiven hebben we ook altijd gehad. Ook nog een tijdje grotere konijnen buiten, en fazanten zitten ook al heel wat jaartjes bij onze kippen nu.

En we hebben al verschillende dwergkonijntjes en cavia's in huis gehad.

Mijn absoluut favoriete dier is een hond, en dan bovenal een barzoi (Russische windhond). Maar een kat vind ik eigenlijk toch ook onmisbaar, net zoals een konijn. En een cavia kan ook zo lekker knorren als die content is hè, net zoals een contente spinnende kat. Pure zaligheid.

We hebben vele jaren aan een hoofdbaan gewoond, waar het verkeer regelmatig de snelheidslimiet overschreed. Ik zag het daar niet zitten om een kat te hebben. Er lagen er dan ook geregeld dood aan de kant van de weg.
De kinderen wilden dat natuurlijk wel heel graag. Toen we naar onze huidige woonst verhuisden, waren er natuurlijk nieuwe mogelijkheden. Een doodlopende straat, een rustige omgeving... De kat van onze buren werd 19 jaar! En die liep veel buiten.

Ik durfde niet meer aan een kat beginnen met onze bejaarde windhond. Ze heeft in haar leven 3 katten gegrepen (gelukkig allemaal overleefd maar wel serieus verwond), dus om haar nog op haar oude dag aan een kat te gaan laten wennen, dat zag ik niet zitten. Ik heb vroeger wel altijd gezegd, dat als we ooit nog een hond zouden nemen, dit tezamen met een kat zou moeten. Zodat ze daar van het begin af aan gewoon aan is.

Voor nu had ik onze kinderen alvast beloofd, toen we hier kwamen wonen, dat we een kat zouden nemen nadat onze hond gestorven zou zijn. En zo komen we dus nu aan het begin van ons nieuw hoofdstuk!